Notkę tę memu Ojcu, dobremu Polakowi, szczeremu patriocie, wysokiemu oficerowi LWP poświęcam
Wobec dyskusji, które przetoczyły się ostatnio na Salonie o stopień „polskości” wojsk będących zbrojnym ramieniem PRL (1944-89) przypomnam podstawowe fakty:
(1) Większość oficerów (67%) polskich sił zbrojnych, które zaczęto tworzyć w 1943 roku w Sielcach nad Oką, została odkomenderowana z Armii Czerwonej. Jednocześnie faktem jest, że bardzo wielu z nich mówiło po polsku i miało silne związki z naszą kulturę, gdyż byli z pochodzenia Polakami.
(2) Do I, a później również do II Armii Wojska Polskiego, po ich wejściu na terytorium Polski wcielono, najczęściej przymusowo, około 180 000 żołnierzy - w zdecydowanej większości etnicznych Polaków. Gdy idzie o oficerów, jak podaje Wikipedia, na przestrzeni roku proporcje nie uległy większym zmianom: „40% korpusu oficerskiego i znaczną część kadry specjalistycznej stanowili żołnierze Armii Czerwonej oddelegowani do służby w Wojsku Polskim. W Sztabie Głównym 70% oficerów stanowili obywatele sowieccy.” W związku z szybko postępującą w ostatnim okresie wojny mobilizacją i masowym zgłaszaniem się do LWP oficerów AK oraz przedwojennych, w połowie 1945 roku odsetki te ulegną jednak zdecydowanym przeobrażeniom.
(3) Pierwsze lata powojenne charakteryzowały się widocznym wzmacnianiem polskości LWP. Wielu oficerów sowieckich powraca do ZSSR. Zwiększają się wpływy oficerskich środowisk przedwojennych.Jak podaje Wikipedia, w kwietniu 1946 roku legionista, przedwojenny teoretyk wojskowości, gen. Stefan Mossor: „opracował memoriał Wstępne rozważania strategiczne nad geopolitycznym położeniem Polski. Zakładał on, że sojusz z ZSRR jest trwały i Polska może liczyć się tylko z agresją z Zachodu. Głównego przeciwnika widział w Niemczech, a w niedalekiej przyszłości w Wielkiej Brytanii oraz USA. Temu „blokowi germańskiemu” miała się przeciwstawić Polska sprzymierzona z ZSRR, w tzw. bloku słowiańskim. Autor zakładał utrzymanie życzliwych stosunków z Francją. (...) Kwestia zbytniej samodzielności Wojska Polskiego w planowaniu była główną przyczyną konfliktów gen. Mossora z oficerami wywodzącymi się z Armii Czerwonej. Jednak dzięki poparciu marszałka Żymierskiego gen. Mossor mógł nadal wywierać wpływ na koncepcje rozwojowe WP.”
(4) Na początku lat 50 ma miejsce przyśpieszona stalinizacja Wojska Polskiego. Zmianie ulegaja jego struktury organizacyjne (upodobnia się je do sowieckich). Kadry oficerskie poddaje się czystce. Z wojska odchodzi 9 000 oficerów. Najwyższe stanowiska w LWP z powrotem obejmuja obywatele sowieccy ( Inspektorem Sił Zbrojnych zostaje gen.I. Suchow, dowódcą lotnictwa gen. Iwan Turkiel, dowódcą polskiej marynarki wojennej admirał sowiecki, K. Czerokow.) Wojciech Roszkowski w Najnowszej historii Polski 1945-1980. (Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 209) podaje: „w 1952 90% stanowisk dowódczych w LWP zajmowali oficerowie sowieccy”.
(5) Po Październiku powraca (tym razem na trwałe) zdecydowany proces polonizacji komunistycznego wojska. Marszałek Rokossowski wraz z dużą grupą sowieckich doradców zostaje odesłany do ZSSR. Wielu wcześniej represjonowanych przedwojennych oficerów wraca do służby.
Polonizacja armii nie miała wszakże większego wpływu na politykę prowadzoną przez PZPR. Jej ideologiczne zręby i sojusze pozostały te same, zaś niepodzielna, antydemokratyczna władza bez zmian jeszcze przez dwadzieścia lat znajdować się będzie w ręku monopartii.
Październik w bardzo dużym stopniu zmniejszył bezpośrednią kontrolę sowiecką nad Ludowym Wojskiem Polskim, nie dał mu wszakże pełnej „niepodległości”. Nasza Armia w dalszym ciągu (głównie dzięki uczestnictwu w Pakcie Warszawskim) była jej pozbawiona. Sytuacja ta będzie trwać od 1989 roku. Dopiero polityczne zerwanie z komunizmem spowoduje osiągnięcie przez Polskę i iej siły sbrojne pełnej niezależności.
PRL była namiastką wolnej Polski, państwem zdecydowanie lepszym od żadnego. Podobnie było z jej wojskiem.
